Rozpadła się koalicja rządowa SLD-PSL. Opinie na ten temat są różne: według L. Millera, Polskie Stronnictwo Ludowe zostało wyrzucone z koalicji za głosowanie przeciw rządowemu projektowi ustawy o winietach, czyli opłatach za korzystanie z dróg. Natomiast prezes J. Kalinowski uważa, że PSL wyszedł sam "z podniesionym czołem i bez wstydu". Faktem jest, że PSL nie ma na swoim koncie żadnych sukcesów w tym rządzie: nie udało mu się uchwalić podatku importowego ani zmian ustawy o NBP, ustawy o dopłatach, o obrocie ziemią, przepadnie też ustawa o biopaliwach. Nie potrafił również dać nadziei rolnikom, obecne protesty są tego najlepszym dowodem. "Nie jesteśmy już w rządzie - mówią niektórzy PSL-owcy - to chyba lepiej, nie bierzemy bowiem odpowiedzialności za to, co jeszcze nas czeka". Przyszłe wybory pokażą, czy udało im się uciec przed odpowiedzialnością.
Co nas czeka? Mniejszościowy rząd L. Millera. Oby nie trwał zbyt długo, ponieważ nie ma poparcia społecznego, a klub SLD w Sejmie przestał być dawno monolitem. Okazało się również, że L. Miller nie jest żadnym "kanclerzem" - co najwyżej politycznym, chełpliwym "kacykiem". Aby to udokumentować, przypomnę kilka jego wypowiedzi z niedawnej przeszłości. "Rząd, mając małe poparcie społeczne, nie będzie w stanie sprawnie kierować państwem. Dlatego powinien powstrzymać się od podejmowania strategicznych decyzji gospodarczych i społecznych" - tak 6 czerwca 2000 r. szef SLD Leszek Miller skomentował powstanie rządu mniejszościowego Jerzego Buzka po odejściu z koalicji Unii Wolności. Dzisiaj wiemy, że to, co stało się z rządem Jerzego Buzka po trzech latach istnienia, gabinet Leszka Millera spotkało już po półtora roku sprawowania władzy. Czy L. Miller powstrzyma się obecnie przed strategicznymi decyzjami - jak to radził J. Buzkowi?
We wrześniu 2001 r. w kampanii wyborczej L. Miller ekipę Buzka oceniał jako C-klasową, dla siebie rezerwując "ekstraklasę". Jeszcze niedawno, a dokładnie w przeddzień Wigilii ub.r., L. Miller obiecywał, że nasza gospodarka w 2003 r. będzie się rozwijała trzy i pół raza szybciej, że stopniowo nastąpi likwidacja bezrobocia, wzrosną płace. Inaczej mówiąc - obiecywał wzrost wskaźnika PKB z poziomu 1 do 3,5 proc. Jaka jest rzeczywistość, każdy widzi. Bezrobocie wzrasta w dramatycznym tempie, miliony ludzi nie otrzymują z budżetu nawet tego, co im się należy, rosną długi państwa i samorządów, a polska gospodarka rozwija się 2 razy wolniej niż w Czechach, 7,5 raza wolniej niż w Tajlandii i 10 razy wolniej od gospodarki chińskiej. Jednym słowem, sytuacja jest alarmująca, rząd nie ma żadnego pomysłu, aby zapobiec dramatom, jakie grożą w rolnictwie, górnictwie, hutnictwie, na PKP i w wielu innych grupach zawodowych. Już od dawna zwycięża strusia polityka przetrwania, dokonywania zmian w rządzie tylko dla poprawienia nastrojów i wyników sondaży. Celem ma być wejście do Unii Europejskiej. Potem wszystko cudownie się rozwiąże. A do referendum jedynie sto dni. Dlatego szef Sejmowej Komisji Europejskiej J. Oleksy nawołuje do "uprawiania apostolstwa europejskiego".
Jednak w takim stanie państwa i gospodarki wchodzenie do Unii oznacza pomnożenie kosztów dla narodu. To nie UE oddłuży nasze państwo, wesprze samorządy oraz instytucje, zmieni deficyt budżetowy, zatrzyma zastój gospodarczy. Z tej pułapki, w jaką wpadaliśmy przez prozachodnią politykę gospodarczą, możemy wyjść tylko sami. Dlatego pytanie: Jak długo przetrwa rząd Millera? - jest pytaniem o przyszłość Polski. A z zapowiedzi opozycji już wiadomo, że ministrowie tego rządu będą wyłuskiwani kolejnymi wnioskami o ich odwołanie. Tylko patrzeć, jak pojawią się w Sejmie wnioski o dymisję K. Łybackiej czy M. Pola, najbardziej krytykowanych obecnie postaci tego gabinetu. Czy w takiej sytuacji ten rząd może uchwalić dla Polski coś dobrego? Czy nie powinien podać się do dymisji?
Aby nie dopuścić do dalszej destabilizacji państwa, na najbliższym posiedzeniu Sejmu Liga Polskich Rodzin ma przedłożyć projekt uchwały o samorozwiązaniu Izby. Uchwałę taką Sejm może przyjąć większością 2/3 głosów ustawowej liczby posłów. Jak można sądzić, Sejm nie zgodzi się na samorozwiązanie, ale wówczas i tak przedterminowe wybory odbędą się wiosną 2004 r. Trudno bowiem liczyć na to, by mniejszościowy rząd uchwalił przyszłoroczny budżet - chyba że rząd upadnie po przegranym referendum unijnym, ponieważ L. Miller doprowadził do sytuacji, w której głosowanie za UE będzie de facto głosowaniem nad wotum zaufania dla SLD.
Wyraźnie widać, że marzeniem L. Millera jest przetrwanie do czasu wejścia do UE. Świadczyły o tym nieporadne i szkodliwe dla Polski negocjacje z Brukselą. Dlatego trwanie tej ekipy będzie kosztowało Polskę dalsze niepowetowane straty - pogłębi się bezrobocie i bieda, a po ewentualnym wejściu do UE będziemy krajem skolonizowanym. Kto za to odpowie? L. Miller z tysiącami aktywistów partyjnych z SLD uważają, że tylko będąc w Unii unikną odpowiedzialności za kraj, zatrą przeszłość, zrzucą odpowiedzialność na innych. Można się temu przeciwstawić, mówiąc "nie" wszystkim uciekającym do UE przed odpowiedzialnością.