Metropolita przemyski podkreślał, że do tego potrzebne są: spokój, cisza i skupienie, a tym, co przeszkadza kapłanom w byciu świętymi jest brak refleksji. – Zobaczcie, co będzie ważne: cisza, próba pozostawania sam na sam z Bogiem i sam na sam ze sobą, żeby mogła się rozwijać w nas refleksja, modlitwa, zjednoczenie z Bogiem, żeby życie duchowe mogło się w nas rozwijać – wskazał abp Michalik.

Hierarcha zachęcał kleryków, aby „mieli siłę umrzeć fałszywemu, światowemu myśleniu i umieli rozeznać, gdzie jest Boże życie”.

Rektor przemyskiego seminarium ks. dr hab. Dariusz Dziadosz powiedział, że jako uczniowie Chrystusa, księża i klerycy powinni przypominać światu prawdę o Bożym miłosierdziu oraz wskazywać drogę powrotu do Boga. – To wyzwanie nabiera szczególnej mocy wobec nas, Polaków, którzy prawdę o Bożym miłosierdziu otrzymaliśmy za pośrednictwem św. siostry Faustyny Kowalskiej i staliśmy się niejako jej depozytariuszami wobec całego Kościoła i świata – powiedział.

Wraz z abp. Józefem Michalikiem, Mszę św. w seminaryjnej kaplicy sprawowali biskupi pomocniczy: Adam Szal i Stanisław Jamrozek, biskup pomocniczy archieparchii przemysko-warszawskiej obrządku grekokatolickiego Eugeniusz Popowicz oraz wielu księży. W celebracji uczestniczyli również przedstawiciele wyższych seminariów duchownych i uczelni z Krakowa, Rzeszowa, Sandomierza, Tarnowa i Przemyśla, żeńskich zgromadzeń zakonnych, władz miejskich oraz zaproszeni goście.

Po zakończonej liturgii, w Instytucie Teologicznym ks. Marek Wojnarowski, dyrektor Muzeum Archidiecezjalnego w Przemyślu, wygłosił wykład inauguracyjny poświęcony tematyce Sądu Ostatecznego w przedstawieniach ikonicznych. Następnie ksiądz rektor wręczył indeksy dwudziestu alumnom pierwszego kursu. Zwieńczeniem uroczystości był hymn „Gaudeamus igitur”.

Formacja w seminarium duchownym trwa 6 lat i przebiega jednocześnie na czterech płaszczyznach: osobowościowej, duchowej, intelektualnej i pastoralnej.

Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu zostało erygowane 6 lutego 1687 r. przez biskupa Jana Stanisława Zbąskiego. Lata powojenne charakteryzowały się wzrostem powołań kapłańskich w diecezji przemyskiej, dlatego powiększono budynek seminaryjny oraz postawiono nowy gmach dydaktyczny.