Jezus w Ewangelii zachęca swoich uczniów: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco!” (por. Mk 6, 31). Te same słowa kieruje również do nas, szczególnie w okresie wakacji. Chrystus sam dawał przykład właściwego wykorzystania czasu odpoczynku, gdy usuwał się z dala od tłumów, aby porozmawiać z Ojcem i nabrać sił do dalszej pracy.

W Biblii już na samym początku jest mowa o odpoczynku. „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął” (por. Rdz 2, 2). W tekście oryginalnym dosłownie jest napisane, że Bóg „przestał pracować”. To ważna wskazówka dla nas. Skoro Bóg przestał pracować, to każdy z nas powinien brać z Niego przykład.

Siódmy dzień – dzień odpoczynku zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie zajmuje szczególne miejsce. Trzecie przykazanie Boże nakazuje ten dzień święcić. „Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram” (por. Wj 20, 10).

Pewnego razu faryzeusze zarzucili Jezusowi, że uczniowie łuskali kłosy w szabat. Łuskanie kłosów było uznawane za pracę. Jezus sprzeciwił się takiemu podejściu do sprawy. Wypowiedział bardzo ważne słowa: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk 2, 27). Chrystus daje nam ważną wskazówkę, że szabat, a dla nas, chrześcijan, niedziela, pamiątka zmartwychwstania Chrystusa, to czas niezwykle ważny. Istotne jest powstrzymywanie się od prac niekoniecznych, ale jeszcze ważniejsze jest takie wykorzystanie czasu wolnego, żeby przyczynił się on do zbudowania bardziej zażyłej relacji z Bogiem i ludźmi.

Odpoczynek był bardzo ważny również dla św. Jana Pawła II. Poświęcił mu jeden ze swoich listów apostolskich – Dies Domini, o świętowaniu niedzieli. Znajdujemy tam m.in. takie słowa: „Odpoczynek jest rzeczą «świętą», pozwala bowiem człowiekowi wyrwać się z rytmu ziemskich zajęć, czasem nazbyt go pochłaniających, i na nowo sobie uświadomić, że wszystko jest dziełem Bożym. Człowiek, obdarzony przez Boga ogromną władzą nad stworzeniem, mógłby zapomnieć, że to Bóg jest Stwórcą, od którego wszystko zależy. Uznanie tej prawdy jest szczególnie konieczne w naszej epoce, w której dzięki nauce i technice rozszerzyła się niezmiernie władza, jaką człowiek sprawuje przez swoją pracę” (n. 65).

Jan Paweł II nie tylko pisał i mówił o odpoczynku, ale także na swoim przykładzie pokazywał, jak należy odpoczywać. Sam miał swoje ulubione miejsca, gdzie spędzał dni wolne i wakacje. Jednym z najbardziej znanych było Castel Gandolfo. Tam papież Polak polecił nawet zbudować basen. Mniej znane jest inne miejsce wypoczynkowe Jana Pawła II – Mentorella. To tam papież lubił uciekać incognito z Watykanu, aby zaczerpnąć sił duchowych na łonie natury, w górach, ok. 50 km od Rzymu.

Choć św. Jan Paweł II był tytanem pracy, odpoczywał nie tylko w wakacje. W ciągu tygodnia również miał jeden dzień wolny – był to wtorek. Tego dnia czasami wyjeżdżał w Dolomity albo do Toskanii.

Innym wielkim Polakiem, który słynął z pracowitości, był bł. kard. Stefan Wyszyński. On także dbał o odpoczynek. Zawsze w lipcu wyjeżdżał na wakacje. To oznacza, że nawet najbardziej aktywni ludzie mają urlop.

Odpoczynek jest dla człowieka czymś naturalnym, ważne jest więc, żeby dobrze zaplanować wakacje i jakiś dzień w tygodniu w ciągu całego roku jako czas odpoczynku. Jest to bardzo istotne, żeby taki czas mieć – czas wakacji, czas dla siebie, dla Pana Boga, dla innych. Pan Bóg zachęca nas do odpoczynku.