Życiorys zmarłego biskupa to w znacznej części opowieść o trudnej historii Polski. Urodził się w 1927 r. w Komorowie. W wieku 10 lat stracił ojca. W 1942 r. jego matka i jedna z sióstr zostały rozstrzelane w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Należał do Armii Krajowej. Po Powstaniu Warszawskim znalazł się w Mościcach k. Tarnowa, gdzie w 1946 r. uzyskał maturę. Potem przez 4 lata studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim – pisał pracę u prof. Władysława Tatarkiewicza. Przez rok był wychowawcą chłopców w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach.

W 1950 r. wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie, a 3 lata później otrzymał święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w parafii Piastów, zanim rozpoczął studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL – tam, w 1961 r., uzyskał doktorat w zakresie filozofii teoretycznej. Potem pełnił urząd rektora kościoła pw. św. Marcina w Warszawie, był asystentem kościelnym stołecznego KIK-u, współorganizował ogólnopolskie duszpasterstwo niewidomych. Od lat 60. XX wieku był wykładowcą, najpierw na ATK, a po uzyskaniu tytułu doktora habilitowanego – w warszawskim Wyższym Seminarium Duchownym. W 1981 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1990 r. zwyczajnym.

W 1992 r. Jan Paweł II mianował ks. prof. Dembowskiego biskupem włocławskim. Już jako biskup był on m.in. członkiem Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski, rad: ds. ekumenizmu, ds. apostolstwa świeckich, ds. dialogu religijnego; przewodniczącym Komitetu ds. Dialogu z Niewierzącymi. Pełnił funkcję krajowego duszpasterza Odnowy w Duchu Świętym, należał do Międzynarodowej Rady Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej, był też asystentem kościelnym Rady Ruchów Katolickich w Polsce.

Jako biskup włocławski m.in. gościł w Licheniu Ojca Świętego Jana Pawła II i zamknął proces informacyjny 108 Męczenników II wojny światowej.

Od 26 kwietnia 2003 r. bp Bronisław Dembowski był biskupem seniorem.