Pamiętam wszystko dokładnie

„Abyśmy nic nie uronili z naszej przeszłości, szukali jej prawdy, wyciągali z niej wnioski i umieli przebaczać” - Jan Paweł II

Wiele się mówi i pisze o krzywdach wyrządzonych Polakom przez Niemców (m.in. o wysiedleniach z Wielkopolski). Ciekawe są wypowiedzi historyków, ale najciekawsze są wypowiedzi ludzi, którzy to wysiedlenie przeżyli.

Wydaje się, że pamięć o dziejach narodu, wiedza o historii państwa są niezbędne. Dlatego czcimy rocznice wydarzeń, oddajemy cześć bohaterom. I to jest słuszne. Historia to losy milionów ludzi, to losy każdego Polaka. Ich świadectwa są bardzo istotne. Ci ludzie już odchodzą, tym bardziej należy więc wsłuchiwać się w to, co oni jeszcze pamiętają. Ja do nich należę. Chociaż patrzyłam na te okrutne wydarzenia i przeżywałam je jako jedenastolatka, pamiętam wszystko dokładnie. Uważam, że mam obowiązek ocalić od zapomnienia tamte tragiczne wspomnienia.

Moją rodzinę wysiedlono 13 grudnia 1939 r. z rodzinnego domu w Ostrowie Wlkp. Ojciec był powstańcem wielkopolskim i to zadecydowało o wyrzuceniu nas z własnego domu. Wcześniej powstańców wywieziono do Winiar i tam ich rozstrzelano. Moi rodzice z ogromnym trudem oszczędzali i wybudowali dom w 1935 r. Mieszkali w nim tylko 5 lat. W ciągu pół godziny musieliśmy opuścić wszystko i wyruszyć w nieznane. Niemcy nie pozwolili zabrać nawet małej pierzynki dla dzieci... Moje dzieciństwo się skończyło, a zaczęła się groźna, głodna, pełna lęku tułaczka wojenna. Pierwszym miejscem naszego pobytu był obóz dla wysiedlonych w Skalmierzycach Nowych. Pierwszą ciężką zimę przeżyliśmy w tym obozie; spaliśmy w klasach szkolnych na rozłożonej słomie. Po jedenastu tygodniach nastąpiła wywózka w nieznane. Miejscem docelowym były Kielce w Generalnym Gubernatorstwie. Wysadzono nas na peronie z naszymi nędznymi tobołkami i czekaliśmy na pomoc. Znaleźli się dobrzy ludzie, którzy okazali nam dobroć, współczucie i przygarnęli nas do swoich domów. Z czasem wrastaliśmy w tę nową trudną sytuację. Zmienialiśmy mieszkania (właściwie izdebki), szukaliśmy pracy, środków do życia. Ileż upokorzeń przeżyłyśmy z siostrą, gdy chodziłyśmy do ludzi na obiady i przynosiłyśmy do domu resztki jedzenia... Tylko silna wola rodziców, ich modlitwa, ich miłość, którą nas otaczali, sprawiły, że przeżyliśmy okupację. Rodzice musieli przeżyć los swoich synów (moich braci), jeden został bowiem wywieziony na roboty (miał 16 lat), drugi po Powstaniu Warszawskim, gdy odbywały się masowe aresztowania młodych mężczyzn, został wywieziony do obozu Buchenwald (miał 22 lata).

Tych lat nie można zapomnieć i trzeba o nich mówić, bo my odchodzimy. Zostanie historia – oby tylko prawdziwa. O tym, co czuli ludzie wypędzeni ze swoich domów i rzuceni w obce miejsce, mogą opowiedzieć tylko oni sami. Z ich relacji dowiemy się, ile przecierpieli.

Oby nie było za późno!

Łucja, Ostrów Wlkp.

***

Powstańcy Wielkopolscy

Paweł Kuszczyński

Nikt ich nie wzywał,
nikt ich nie wołał,
sami poszli unoszeni
pragnieniem wolności.
W zwierciadle czasu
najdłuższa wojna współczesnej Europy
nie śmiercią ani krwią
została naznaczona.
Pogodzili odwagę z rozsądkiem.
Z owoców pracy organicznej
skorzystali swoi.
Powstańcy walczyli, by nie ginąć,
a jedynie zwyciężyć
niemieckich zaborców.
Cenili dar jeden: Życie.
Dowiedli, że nie tylko poeci
chcą być Ikarami,
i niebo polskie wzięli w posiadanie.
Synowie Krainy Polan
jak niegdyś chrzest narodu
niepodległość Ojczyzny pomnożyli.
Pozostaną źródłem wartości
potrzebnych każdemu.
Płomień kocha pamięć.

Poznań, 28 czerwca 2017