List z Toronto

Różańcem ratujmy świat

Kochani, Szanowna Pani Redaktor,

Moja radość nie ma granic i pragnę się nią z Wami podzielić, bo i Wy przyczyniliście się do tej radości – modlitwa różańcowa na granicach Polski 7 października 2017 r., jako odpowiedź na wezwanie Matki Bożej do jej odmawiania w celu ratowania świata, wyrażona 140 lat temu w Gietrzwałdzie i 100 lat temu w Fatimie, znajdzie w grudniu br. odzew na kontynencie amerykańskim. Nazywam to kolejnym cudem – to duży wysiłek tysięcy ludzi i Wasz też, Kochana Redakcjo! Akcja „Różaniec na wybrzeżach i granicach USA”, czyli oplecenie Różańcem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, została zaplanowana na 12 grudnia br. – we wspomnienie Matki Bożej z Guadalupe, wzdłuż granic USA i Puerto Rico. Iskra Boża wyszła z Polski od Leszka Dokowicza i Macieja Bodasińskiego z Fundacji Solo Dios Basta – twórców ubiegłorocznej Wielkiej Pokuty na Jasnej Górze. Ich pomysł stał się faktem – Polska została otoczona Różańcem. Obu panów poznałam osobiście, gdyż nasz były proboszcz – o. Jacek Nosowicz OMI zaprosił ich kiedyś do parafii św. Kazimierza w Toronto, by mogli podzielić się z nami świadectwem swego życia.

Jak wiemy, 8 grudnia br. także Irlandczycy włączyli się do modlitwy różańcowej za kraj i świat w intencji pokoju, o łaskę wiary i jedności, a 13 grudnia – Włosi.

Możemy być dumni – akcja „Różaniec do granic” była wspaniała i zaowocowała na cały świat. Trzeba po prostu chcieć, mocno wierzyć i mocno nad tym pracować. Wszystko jest możliwe dzięki łasce Bożej! Dla mnie to ogromna radość i wielkie przeżycie. Dziękuję, kochana „Niedzielo”!

Serdecznie pozdrawiam z dalekiego Toronto cały Zespół „Niedzieli”.

Bożena Senkowska-Żukowska – parafia św. Kazimierza w Toronto

***

Do Aleksandry

Przypadek czy znak?

Znalazłam informację o rekolekcjach dla osób samotnych zrzeszonych w naszej wspólnocie i nabrałam ogromnej ochoty, żeby w nich uczestniczyć, tym bardziej że będą one niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Mają trwać 10 dni. Żeby tylko byli chętni, bo osoby samotne często odchodzą z kręgów. Dotyczy to przeważnie osób w moim wieku, czyli 60+. Twierdzą, że same nie mają co robić, a ja po ostatnich, trzydniowych, rekolekcjach utwierdziłam się w przekonaniu, że jednak jestem potrzebna – choćby po to, by dawać świadectwo. A teraz, gdy mam czas na modlitwę, to się modlę – dużo, może nawet za dużo, ale inaczej nie umiem. Wiem, że przez modlitwę już parę rzeczy wyprosiłam. Teraz trzeba dziękować i koło się zamyka.

Kończę te moje refleksje –

Wierna Czytelniczka

To wielka radość, gdy czytam podobne listy i jak w czasie naszej korespondencji rozwija się czyjaś duchowość. Nasza Czytelniczka choć szuka dla siebie przyjaciół (jest wdową spragnioną kontaktu z ludźmi), to nie zapomina również o innych drogach, które Pan Bóg jej wskazuje. Podpowiem jeszcze, że czasami nasze skomplikowane pomysły bywają wątpliwe, a drogą dla nas bywa tzw. przypadek. Ale kiedy słucham świadectw udanych małżeństw, to się przekonuję, że właśnie one miewały często taki przypadkowy początek i że to nie był przypadek, ale znak.

Bo najważniejsze jest to, żeby budować swoje życie na skale. Wtedy ani pomysły, ani przypadki nie popsują nam wcześniej wytyczonego szlaku. Choćbyśmy się na nim potykali czy nawet upadali albo i poranili. Wszystko zdąży się zagoić na czas.

Aleksandra