Mam na imię Małgosia i posługuję jako animatorka w Ruchu Światło-Życie. Chcę napisać czym jest dla mnie dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka (KWC) i dlaczego w nim trwam. Jestem członkiem KWC, co oznacza, że podjęłam Krucjatę na tak długo, na ile będzie to potrzebne. Pamiętam, że kiedy zastanawiałam się czy ją podpisywać ksiądz opowiadający o Krucjacie powiedział, że pierwszym pytaniem, które powinniśmy sobie postawić przed podjęciem decyzji nie jest „czy wytrwam w abstynencji?”, albo „czy będę pamiętała, miała siłę, żeby się modlić?” tylko „czy miłuję? Czy ta decyzja wypływa z mojej miłości do bliźniego? Czy chcę przez trwanie w KWC wyrażać i uczyć się miłości?”. Te słowa bardzo mnie dotknęły. Uświadomiłam sobie, że Krucjata to dzieło, które powstało z miłości i dla miłości wobec bliźnich, że właśnie miłość jest najważniejsza! A miłość, jak jest w modlitwie KWC, to „posiadanie siebie w dawaniu siebie”. Trudne, ale piękne zadanie! Dla mnie chyba najtrudniejsze. Bo w Krucjacie każdy ma swój krzyż. Dla jednych jest to trwanie w całkowitej abstynencji, dla innych systematyczna modlitwa, a dla mnie – nauka miłości do obcych ludzi. Nie znałam wówczas konkretnej osoby, w intencji której chciałam podjąć Krucjatę, prosiłam więc Boga, żeby taką osobę mi wskazał. Wiedziałam, że bardzo ciężko byłoby mi modlić się za człowieka, którego nie widziałam na oczy. I spotkałam pewnego dnia osobę, która siedziała skulona na ławce, a z głowy leciała jej krew. Nie wiedziałam, że była w stanie upojenia alkoholowego. Wezwałam karetkę. Nie spodziewałam się też, że kilka dni później spotkam ją drugi raz. Znowu pijaną i to tak, że nie mogła dojść samodzielnie do domu. Wtedy pomyślałam, że może właśnie jej potrzebna jest moja abstynencja, moja modlitwa, moje trwanie w Krucjacie. Była to trudna decyzja – podjąć Krucjatę za obcą właściwie osobę. Teraz bardzo rzadko ją widuję, ale dzięki Bogu, od tej pory już nie w tak złym stanie.

Bywają chwile, kiedy wydaje mi się, że moja abstynencja jest bez sensu. Kiedy mam wrażanie, że ta moja modlitwa wynika bardziej z obowiązku niż z miłości. Że moje serce, choć chce, nie umie jeszcze kochać – „posiadać siebie w dawaniu siebie”. Ale wierzę, że Pan Bóg mnie taką niedoskonałą przyjmuje, wyprowadza z tego dobro i pomaga temu człowiekowi. Krucjata to dla mnie piękny, bo bardzo konkretny znak Nowej Kultury, którą chcemy żyć i promować w Ruchu Światło-Życie. Trwając w całkowitej, dobrowolnej abstynencji daję świadectwo, że tak, jak normalne jest spożywanie alkoholu w umiarkowanych ilościach, tak samo normalne jest niespożywanie alkoholu w ogóle, bez względu na okazję. Krucjata nie mówi, że alkohol jest zły, ale pokazuje, że można też nie pić w ogóle, pomagać tym innym i być szczęśliwym! Dziękuję Bogu za ludzi, którzy są wokół mnie i szanują moją wolność w abstynencji. Cieszę się, że poprzez trwanie w KWC mogę dawać świadectwo i uczyć się miłości bezinteresownej, wyrażającej się w służbie.