„Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego niż ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus”
(1 Kor 3, 11)

Postulat „powrotu do źródeł” pojawia się bardzo często nie tylko w kontekście poszukiwań historycznych, ale również w odniesieniu do życia społecznego i oznacza oczyszczenie z różnych naleciałości, które chociażby niszczą poprawny obraz małżeństwa i rodziny. Kościół ma także swoje motywacje, przywołując dzisiaj wizerunek świątyni, którą słusznie nazywa się „Matką i Głową wszystkich kościołów miasta i świata”. Na Lateranie od IV do XIV wieku mieli swoją siedzibę kolejni papieże. Stąd płynęła na wszystkie strony świata nauka Boża. Dzisiaj zanurzamy się nie tylko w piękną opowieść o minionych czasach, ale dotykamy rzeczywistości ciągle żywej i kwitnącej!

Wizja Ezechiela prowadzi nas do świątyni jerozolimskiej. Woda wypływająca spod jej progu, nawadniająca suchy step i „lecząca” martwą wodę, cieszy oczy proroka widokiem nieustannie owocujących drzew, przynoszących tym samym pokarm i lekarstwo ludziom. Woda pochodząca z przybytku jest niewątpliwie znakiem łaski Bożej rozlewającej się po świecie i niosącej życie człowiekowi. Dociera ona wszędzie i nie znajduje żadnej realnej przeszkody dla spełnienia swego zadania. „Żywą wodą” stał się Chrystus, którego widzimy w Janowej Ewangelii jako gorliwca oczyszczającego świątynię z przekupniów, a przez to przywracającego jej pierwotny blask i sens jako „domu Ojca”. Co więcej: Jezus nie zawahał się wskazać na samego siebie jako na jedyną i prawdziwą świątynię. Ta zaś – w odróżnieniu od zbudowanej z kamienia – nie podda się zniszczeniu i upadkowi, lecz będzie „wzniesiona na nowo w ciągu trzech dni”. Tylko w Chrystusie wierni będą mogli zawsze spotykać Ojca Niebieskiego, przebywać z Nim i cieszyć się Jego miłością. Owocem tego szczególnego spotkania jest budowa niezliczonych świątyń, którymi są chrześcijanie, mocno oparci na jedynym fundamencie – Jezusie Chrystusie. Św. Paweł z wielką mocą apeluje o świętość życia wyróżnionych Bożą obecnością, ponieważ tylko wtedy rodzi się skuteczne świadectwo, nieodzowne zagubionemu światu.

Podniosłe biblijne nauki staramy się konkretyzować, odnosząc je do Piotrowej posługi Ojca Świętego. Jak kiedyś z Lateranu, tak obecnie z watykańskiego wzgórza płynie w świat jasne przesłanie o nieskończonej Miłości, dzięki której zranione grzechem dusze odzyskują zdrowie. Otrzymują życie łaski, czyli radość z jedności z Bogiem i zdolność do wyrastania ponad przeciętność i doczesność – aż ku wieczności.