Przede wszystkim, chodzi o prostotę, a zarazem głębię jego relacji z ludem Bożym. Począwszy od pojawienia się w Loży Błogosławieństw tuż po wyborze, aż po liczne podróże apostolskie „zanurzał się” w ludzie chrześcijańskim jak starszy brat, szukając bezpośredniego kontaktu z ludźmi. Drugą cechą, która mnie uderzała i którą doceniałem była odwaga, którą przejawiał w zaangażowaniu się w ciągle potrzebną odnowę Kościoła, akceptując wszelkie ryzyko związane z tą pracą. W obliczu szybkich zmian kulturowych i społecznych na świecie nie wahał się podjąć odnowy, inspirując się istotą ewangelicznego przesłania. W ten sposób powinniśmy rozważać jego wezwanie do nowej ewangelizacji. Stąd możemy zrozumieć wezwanie Franciszka do radości człowieka wierzącego posłanego w świat, aby głosić Dobrą Nowinę. Z tego powodu encyklika Evangelii gaudium pozostaje centralnym punktem jego nauczania.